Er is nu veel discussie in het land om van alle historische figuren aan wie een smet kleeft, de straatnaamborden te verwijderen en de straten opnieuw te benoemen.

Zijn we vergeten, dat ook wij in ons dragen, wat deze personen tijdens hun leven gedaan hebben? Dat wij ook tot deze daden in staat zijn? “Niets menselijks is ons vreemd toch?”

Familieopstellingen leren ons, dat slachtoffers daders worden in een poging om evenwicht te brengen. Om uiteindelijk de trauma’s binnen een familie of collectief systeem te helen. Laten we hieraan denken alvorens te oordelen.

Als we over een ander oordelen, oordelen we dan niet over onszelf? Dienen we de ander niet te zien in de context van de tijd en van de cultuur, waarin deze persoon leeft? Wat nu als gangbaar, normaal en sociaal beschouwd wordt, hoort bij deze tijd en cultuur, waarin wij leven. Onze maatschappij heeft een eeuwenlange ontwikkeling ondergaan en ja daar horen fouten bij. Maar wie zijn wij om de eerste steen te gooien? We maken dagelijks fouten, die we gelukkig kunnen corrigeren, zodat ze geen schade berokkenen. We kunnen steeds nieuwe keuzes maken als we in de gaten hebben, dat onze keuzes ons verder van onszelf verwijderen.

We kunnen ons onderscheidingsvermogen, vertrouwen en dankbaarheid ontwikkelen en verder kijken dan onze neus lang is. En zo is het!